نوشته های دلی

به طورکلی عوامل کلیدی برای تصمیم گیری درباره اینکه آیا 

بیماربرای انجام این قبیل تکنیک های مدیریت بیماری خرید سمعک اینترتون مناسب است ، براساس علائم کنونی بیمار می 

باشد. جدول 20.1 خلاصه ای ازبیمارانی که برای برنامه های تعادل ووستیبولار مناسب ونامناسب 

اند را ذکر می کند. منابعی که کارایی بالینی این نوع ازمدیریت به عنوان فرم اولیه درمان یادرادامه 

روش های دارودرمانی یاجراحی راتوصیف می کنند، به طورقابل توجهی دردهه اخیرتوسعه پیدا 

کرده اند. مقاله ای که حاوی خلاصه ای ازاین منابع می باشد نیزدردسترس می باشد. دریک توضیح 

کلی، برنامه های توانبخشی تعادل ووستیبولار بهبودقابل توجهی دردرصدبسیاری ازبیماران با 

شکایات تعادل وdizziness که سایرروش های درمانی برای آنها ناموفق بوده، را فراهم می کنند 

(حدود 70%). بحث کاملتر درباره این روند مدیریت فراتراز این فصل است. 

مطالعات آزمایشگاهی درباره عملکرد سیستم وستیبولار

درارزیابی بیماران باشکایات سرگیجه، گیجی، عدم تعادل یاترکیبی ازاین ها، آزمایشگرباید به دنبال 

مشکلاتی فراتراز سیستم وستیبولارمحیطی ومرکزی باشد وارتباط آن با مکانیسم حرکتی چشم 

رانیزبررسی کند. مسیرهای مختلفی درکنترل وضعیت مشارکت می کنندو تنها بخشی که به 

طورمستقیم یا غیرمستقیم ورودی وستیبولار دریافت می کند باید هنگام ارزیابی مدنظرقرارگیرد. 

علاوه براین، دراختلالاتی مثل میگرن واضطراب علائم ونتایج آزمایش بسیارمتنوعی ایجاد می شود، 

بااین حال تشخیص اولیه این اختلالات باتاریخچه گیری ازبیمار وطرح یک سری سوالات 

اختصاصی صورت می گیرد.

ارزیابی بیماران با dizziness باید بادرنظرگرفتن اینکه به چه اطلاعاتی برای اخذ تصمیمات 

مدیریتی اولیه وتصمیمات متعاقب آن نیازداریم، انجام شود. نتایج بدست آمده باستفاده ازآزمایشاتی که 

وسعت ومحل ضایعه رابررسی می کنند، مثل ENG، صندلی چرخان، تست های بررسی عملکرد 

اتولیت وپروتکل های خاص ارزیابی کنترل وضعیت (تست کنترل حرکتی وپتانسیل های برانگیخته 

وضعیتی) را نمی توان برای پیش بینی نوع علامت، دامنه وسطح ناتوانی بیماربه کاربرد. درنتیجه 

شکایات بیمار رانمی توان برای پیش بینی نتایج این آمایشات به کاربرد. ابزارهای بیشترعملکردی 

مثل وضعیت نگاری دینامیک کامپیوتری شده (CDP) که ازپروتکل سازماندهی حسی استفاده می کند 

وتست دقت بینایی دینامیک روش های محدودشده ای هستند که برای برخی هماهنگی ها بین نتایج، 

علائم بیمارومحدودیت های عملکردی فراهم شده اند. اگراطلاعات سازمان های سلامت فردی یا 

عمومی مثل سازمان معلولیت dizziness نیزبه آزمایشات اضافه شوند، پیش بینی ارزیابی ناتوانی 

بهبود می یابد اما هم چنان محدود می ماند. فرض براین است که علت این دوگانگی درنتایج 

آزمایشات درمقابل ناتوانی عملکردی وشکایات بیمار، ناکافی بودن تست های آزمایشگاهی برای 

مشخص کردن کامل وضعیت جبران مرکزی وستیبولارمی باشد.این یک استثناست ونه یک قاعده که 

تست های آزمایشگاهی تعادل ووستیبولار نتایجی که روند مدیریت بیماران با dizziness راهدایت 

می کند، رانشان می دهد وخیلی نادر است که این نتایج نشان دهنده تشخیص باشند. بنابراین استفاده 

روتین ازاین ابزارها برای پیش بردن روندمدیریت بیماران dizzy یک استدلال غلط است ودراکثریت 

بیماران صحیح نیست.